تأثیر تمرین تناوبی شدید و تداومی با شدت متوسط بر بیان ژن‌های PGC1α و VEGF در بافت قلبی موش‌های نر ویستار

هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر دو شیوة تمرینی تناوبی شدید و استقامتی تداومی با شدت متوسط بر بیان ژن PGC1α و VEGF، در بافت قلبی موش‌های نر ویستار بود. در این مطالعة تجربی، 24 سر رت نر نژاد ویستار به‌صورت تصادفی به چهار گروه کنترل پایه (تعداد = شش)، گروه کنترل هشت هفته بدون تمرین (تعداد = شش)، گروه تمرین...

Full description

Bibliographic Details
Main Authors: نرگس یزدانیان, محمد رضا اسد, مصطفی رحیمی
Format: Article
Language:fas
Published: Sport Sciences Research Institute 2018-07-01
Series:فیزیولوژی ورزشی
Subjects:
Online Access:http://spj.ssrc.ac.ir/article_1160_c58afcf3ce4e42a2b1cef88733b428b1.pdf
_version_ 1818517754445037568
author نرگس یزدانیان
محمد رضا اسد
مصطفی رحیمی
author_facet نرگس یزدانیان
محمد رضا اسد
مصطفی رحیمی
author_sort نرگس یزدانیان
collection DOAJ
description هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر دو شیوة تمرینی تناوبی شدید و استقامتی تداومی با شدت متوسط بر بیان ژن PGC1α و VEGF، در بافت قلبی موش‌های نر ویستار بود. در این مطالعة تجربی، 24 سر رت نر نژاد ویستار به‌صورت تصادفی به چهار گروه کنترل پایه (تعداد = شش)، گروه کنترل هشت هفته بدون تمرین (تعداد = شش)، گروه تمرین تناوبی شدید (تعداد = شش) و گروه تمرین استقامتی تداومی (تعداد = شش) تقسیم شدند.پروتکل‌‎های تمرینی پس از دو هفته آشناسازی، به‌مدت هشت هفته و هر هفته پنج جلسه اجرا شدند. پروتکل تمرین استقامتی تداومی با شدت 15 تا 30 متر در دقیقه و به‌مدت 15 تا 60 دقیقه و پروتکل تمرین تناوبی شدید با شدت 28 تا 55 متر در دقیقه و زمان کلی 15 تا 23 دقیقه، مطابق اصل اضافه‌بار اجرا شدند. 48 ساعت پس از آخرین جلسة تمرین، رت‌ها بافت‌برداری شدند و میزان بیان متغیرها به روش RT-PCR سنجیده شد. داده‌ها با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس یک‌طرفه و آزمون تعقیبی توکی، در سطح معناداری 05/0 تجزیه‌وتحلیل شدند. نتایج نشان داد که انجام هر دو نوع تمرین به‌مدت هشت هفته موجب افزایش معنادار بیان ژن PGC1α (0.001 =P ) در عضلة قلبی موش‌های نر ویستار می‌شوند؛ اما باوجود افزایش بیان ژن VEGF به‌دنبال هر دو نوع تمرین، تفاوت معناداری بین گروه‌های تمرینی و کنترل مشاهده نمی‌شود (0.066 =P ). به‌نظر می­­رسد که هر دو تمرین استقامتی تداومی و تناوبی شدید باعث تسهیل و فعال‌شدن آبشار سیگنالی بالادستی فرایند آنژیوژنز (PGC1α) در عضلة قلب رت‌ها می‌شوند؛ اما میزان VEGF که عامل اصلی و نهایی این سازگاری است، افزایش معناداری نمی‌یابد.
first_indexed 2024-12-11T01:00:33Z
format Article
id doaj.art-27160759d38749839ae724c3667c4e48
institution Directory Open Access Journal
issn 2322-164X
2476-7050
language fas
last_indexed 2024-12-11T01:00:33Z
publishDate 2018-07-01
publisher Sport Sciences Research Institute
record_format Article
series فیزیولوژی ورزشی
spelling doaj.art-27160759d38749839ae724c3667c4e482022-12-22T01:26:20ZfasSport Sciences Research Instituteفیزیولوژی ورزشی2322-164X2476-70502018-07-01103811112410.22089/spj.2018.11601160تأثیر تمرین تناوبی شدید و تداومی با شدت متوسط بر بیان ژن‌های PGC1α و VEGF در بافت قلبی موش‌های نر ویستارنرگس یزدانیان0محمد رضا اسد1مصطفی رحیمی2کارشناسی‌ارشد فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه پیام‌ نور، ایراندانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه پیام نور، ایراناستادیار، گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه شهرکرد، شهرکرد، ایرانهدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر دو شیوة تمرینی تناوبی شدید و استقامتی تداومی با شدت متوسط بر بیان ژن PGC1α و VEGF، در بافت قلبی موش‌های نر ویستار بود. در این مطالعة تجربی، 24 سر رت نر نژاد ویستار به‌صورت تصادفی به چهار گروه کنترل پایه (تعداد = شش)، گروه کنترل هشت هفته بدون تمرین (تعداد = شش)، گروه تمرین تناوبی شدید (تعداد = شش) و گروه تمرین استقامتی تداومی (تعداد = شش) تقسیم شدند.پروتکل‌‎های تمرینی پس از دو هفته آشناسازی، به‌مدت هشت هفته و هر هفته پنج جلسه اجرا شدند. پروتکل تمرین استقامتی تداومی با شدت 15 تا 30 متر در دقیقه و به‌مدت 15 تا 60 دقیقه و پروتکل تمرین تناوبی شدید با شدت 28 تا 55 متر در دقیقه و زمان کلی 15 تا 23 دقیقه، مطابق اصل اضافه‌بار اجرا شدند. 48 ساعت پس از آخرین جلسة تمرین، رت‌ها بافت‌برداری شدند و میزان بیان متغیرها به روش RT-PCR سنجیده شد. داده‌ها با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس یک‌طرفه و آزمون تعقیبی توکی، در سطح معناداری 05/0 تجزیه‌وتحلیل شدند. نتایج نشان داد که انجام هر دو نوع تمرین به‌مدت هشت هفته موجب افزایش معنادار بیان ژن PGC1α (0.001 =P ) در عضلة قلبی موش‌های نر ویستار می‌شوند؛ اما باوجود افزایش بیان ژن VEGF به‌دنبال هر دو نوع تمرین، تفاوت معناداری بین گروه‌های تمرینی و کنترل مشاهده نمی‌شود (0.066 =P ). به‌نظر می­­رسد که هر دو تمرین استقامتی تداومی و تناوبی شدید باعث تسهیل و فعال‌شدن آبشار سیگنالی بالادستی فرایند آنژیوژنز (PGC1α) در عضلة قلب رت‌ها می‌شوند؛ اما میزان VEGF که عامل اصلی و نهایی این سازگاری است، افزایش معناداری نمی‌یابد.http://spj.ssrc.ac.ir/article_1160_c58afcf3ce4e42a2b1cef88733b428b1.pdfتمرین تناوبی شدیدتمرین استقامتی تداومیآنژیوژنزPGC1αVEGF
spellingShingle نرگس یزدانیان
محمد رضا اسد
مصطفی رحیمی
تأثیر تمرین تناوبی شدید و تداومی با شدت متوسط بر بیان ژن‌های PGC1α و VEGF در بافت قلبی موش‌های نر ویستار
فیزیولوژی ورزشی
تمرین تناوبی شدید
تمرین استقامتی تداومی
آنژیوژنز
PGC1α
VEGF
title تأثیر تمرین تناوبی شدید و تداومی با شدت متوسط بر بیان ژن‌های PGC1α و VEGF در بافت قلبی موش‌های نر ویستار
title_full تأثیر تمرین تناوبی شدید و تداومی با شدت متوسط بر بیان ژن‌های PGC1α و VEGF در بافت قلبی موش‌های نر ویستار
title_fullStr تأثیر تمرین تناوبی شدید و تداومی با شدت متوسط بر بیان ژن‌های PGC1α و VEGF در بافت قلبی موش‌های نر ویستار
title_full_unstemmed تأثیر تمرین تناوبی شدید و تداومی با شدت متوسط بر بیان ژن‌های PGC1α و VEGF در بافت قلبی موش‌های نر ویستار
title_short تأثیر تمرین تناوبی شدید و تداومی با شدت متوسط بر بیان ژن‌های PGC1α و VEGF در بافت قلبی موش‌های نر ویستار
title_sort تأثیر تمرین تناوبی شدید و تداومی با شدت متوسط بر بیان ژن‌های pgc1α و vegf در بافت قلبی موش‌های نر ویستار
topic تمرین تناوبی شدید
تمرین استقامتی تداومی
آنژیوژنز
PGC1α
VEGF
url http://spj.ssrc.ac.ir/article_1160_c58afcf3ce4e42a2b1cef88733b428b1.pdf
work_keys_str_mv AT nrgsyzdạnyạn tạtẖyrtmryntnạwbysẖdydwtdạwmybạsẖdtmtwsṭbrbyạnzẖnhạypgc1awvegfdrbạftqlbymwsẖhạynrwystạr
AT mḥmdrḍạạsd tạtẖyrtmryntnạwbysẖdydwtdạwmybạsẖdtmtwsṭbrbyạnzẖnhạypgc1awvegfdrbạftqlbymwsẖhạynrwystạr
AT mṣṭfyrḥymy tạtẖyrtmryntnạwbysẖdydwtdạwmybạsẖdtmtwsṭbrbyạnzẖnhạypgc1awvegfdrbạftqlbymwsẖhạynrwystạr