Dom jako tymczasowe schronienie – efemeryczność w architekturze japońskiej
Tradycyjna japońska architektura zdaje się przejawiać estetyczną preferencję dla materiałów, które nie są darzone poważaniem przez zachodnich architektów ze względu na ograniczoną trwałość i (pozornie tylko) niewielką wytrzymałość. O ile nie ma nic zaskakującego w fakcie wyboru drewna czy gliny jako...
| Main Author: | |
|---|---|
| Format: | Article |
| Language: | deu |
| Published: |
Institute of Philosophy of the Jagiellonian University
2011-09-01
|
| Series: | The Polish Journal of Aesthetics |
| Online Access: | https://pjaesthetics.uj.edu.pl/documents/138618288/138944389/eik_22_3.pdf/3c3f475b-6a64-40f6-af65-e11290d7b198 |
| Summary: | Tradycyjna japońska architektura zdaje się przejawiać estetyczną preferencję dla materiałów, które nie są darzone poważaniem przez zachodnich architektów ze względu na ograniczoną trwałość i (pozornie tylko) niewielką wytrzymałość. O ile nie ma nic zaskakującego w fakcie wyboru drewna czy gliny jako materiałów budowlanych, które wydają się najlepszym możliwym budulcem w górzystym, wyspiarskim kraju usytuowanym na niezwykle czynnym sejsmicznie podłożu, o tyle zastanawiająca jest specyficzna „akceptacja” procesów starzenia i rozpadu elementów konstrukcji i wyposażenia domu, z jaką do czynienia mamy w japońskiej tradycji architektonicznej. Można odnieść nieodparte wrażenie, że owym procesom, które w tradycji Zachodu stanowiłyby wystarczający powód do przeprowadzenia generalnego remontu budynku, w Japonii w sposób świadomy nadaje się wymiar estetyczny. Wydaje się, że zjawisko to jest zakorzenione z jednej strony w paradygmacie religijnym silnie akcentującym nietrwałość rzeczy materialnych, opartym na specyficznym splocie lokalnej tradycji shintō z nauczaniem buddyjskim, z drugiej natomiast może wynikać z samej specyfiki zamieszkiwania na archipelagu japońskim. |
|---|---|
| ISSN: | 2544-8242 2544-8242 |