Urszula Antoniak: kondycja nomadki
Jeśli perspektywa narodowa w studiach nad kinem polskim okazuje się najwłaściwsza dla opisania tożsamościotwórczej roli, jaką odegrało ono w XX w., to dla uchwycenia fenomenu najnowszej kinematografii bardziej owocne może być spojrzenie przekraczające granice państwowe. Zmienia się bowiem definicja...
| Main Author: | |
|---|---|
| Format: | Article |
| Language: | English |
| Published: |
Institute of Art of the Polish Academy of Sciences
2016-09-01
|
| Series: | Kwartalnik Filmowy |
| Subjects: | |
| Online Access: | https://czasopisma.ispan.pl/index.php/kf/article/view/2161 |
| Summary: | Jeśli perspektywa narodowa w studiach nad kinem polskim okazuje się najwłaściwsza dla opisania tożsamościotwórczej roli, jaką odegrało ono w XX w., to dla uchwycenia fenomenu najnowszej kinematografii bardziej owocne może być spojrzenie przekraczające granice państwowe. Zmienia się bowiem definicja polskości, chociażby na skutek masowej emigracji. Jedną z najbardziej znanych polskich reżyserek tworzących na obczyźnie jest Urszula Antoniak. Mimo że skończyła Uniwersytet Śląski w Katowicach, debiutowała dopiero po wyjeździe do Holandii, gdzie nakręciła trzy filmy pełnometrażowe. W wywiadach podkreśla swój status outsiderki, zaś jej opowieści filmowe konsekwentnie ogniskują się wokół problemu samotności i niemożności porozumienia z drugim człowiekiem. W swym artykule Szponar stara się odpowiedzieć na pytanie dotyczące nie tyle kwestii „transnarodowości”, ile „beznarodowości” czy wykorzenienia jako znaku kondycji człowieka XXI w. Na ten punkt widzenia autorka nakłada również perspektywę feministyczną zgodnie z tradycyjnym ujęciem kobiecości jako „uchodźctwa od świata”. Twórczość Urszuli Antoniak wpisuje się bowiem w konwencję „kina kobiecego”, poniekąd zgodnie ze słowami Virginii Woolf, która pisała: Jako kobieta nie mam kraju. Jako kobieta nie chcę mieć kraju. Moim krajem jako kobiety jest cały świat.
|
|---|---|
| ISSN: | 0452-9502 2719-2725 |