| Summary: | Autor analizuje twórczość prozatorską współczesnych – z początku obecnego wieku – publicystów polskich (Andrzeja Horubały, Cezarego Michalskiego, Grzegorza Miecugowa, Bronisława Wildsteina i Rafała Ziemkiewicza), pytając, o ile jest ona przedłużeniem ich przekonań, kompleksów czy tylko technik publicystycznych. Odwołuje się do Ansgara Nünninga, analizującego współcześnie zadania literaturoznawstwa wobec zjawiska generowania światopoglądów przez prozatorskie gatunki literackie i odwrotnie – oddziaływania literackich „sposobów tworzenia świata” (ways of worldmaking) na rzeczywistość pozaliteracką. Prowadzi go to do podobnych, wcześniejszych intuicji badawczych Romana Ingardena (intencjonalność literatury) czy Paula Ricoeure’a (koła mimesis) i w konsekwencji do zauważalnego właśnie dzisiaj znoszenia różnic między literaturą a publicystyką. Konstatuje – znów za Nünningiem – „reintegracyjny dyskurs” tak rozumianej literatury i jej kontekstu kulturowego, pozostawiając ocenę tego zjawiska przyszłym badaczom.
|
|---|