2000’ler Türk Sineması’nda Aidiyetsiz Kent İstanbul
2000’ler Türk Sineması’nda İstanbul’un ne söylediği ve nasıl gösterildiği üzerinden hareket eden bu çalışmada, sinema ve kent meselesine bakarken kavramsal ve tarihsel bir kategorizasyona başvurulmuştur. İncelenecek filmler belirlenirken 2000’ler Türk Sineması’nda “sanat” sinemasına bakılmış, “popül...
| Main Author: | |
|---|---|
| Format: | Article |
| Language: | English |
| Published: |
Erciyes University
2019-01-01
|
| Series: | Erciyes İletişim Dergisi |
| Subjects: | |
| Online Access: | https://dergipark.org.tr/tr/pub/erciyesiletisim/issue/42719/424958 |
| _version_ | 1797430264143544320 |
|---|---|
| author | Şeyma Balcı |
| author_facet | Şeyma Balcı |
| author_sort | Şeyma Balcı |
| collection | DOAJ |
| description | 2000’ler Türk Sineması’nda İstanbul’un ne söylediği ve nasıl gösterildiği üzerinden
hareket eden bu çalışmada, sinema ve kent meselesine bakarken kavramsal ve
tarihsel bir kategorizasyona başvurulmuştur. İncelenecek filmler belirlenirken
2000’ler Türk Sineması’nda “sanat” sinemasına bakılmış, “popüler” film örnekleri
dışarıda bırakılmıştır. Bu bağlamda, sermayenin kentleşmesi dönemi içerisinde yer
alan ve araştırmanın ampirik kısmını oluşturan ve aidiyetsiz mekân başlığı altında
C Blok (Zeki Demirkubuz, 1994), Tabutta Rövaşata (Derviş Zaim, 1996), Güneşe
Yolculuk (Yeşim Ustaoğlu, 1999), Uzak (Nuri Bilge Ceylan, 2002), Hayat Var (Reha
Erdem, 2006), Meleğin Düşüşü (Semih Kaplanoğlu, 2007) ve Çoğunluk (Seren Yüce,
2010) filmleri aidiyetsiz mekân başlığı altında incelenmiştir. Bu inceleme yapılırken
film çözümlemesinde tarihsel eleştiriden, sinematografik anlamda ise “kare kare
çözümleme” tekniğinden faydalanılmıştır. Filmlerde aidiyetsiz mekânlarıyla
İstanbul, yaşamanın ve yerleşmenin mümkün olmadığı, tehdit eden kent halindedir.
Aidiyetini mekânla ve bunun bir adım ilerisi olan kentle kuramayan 2000’ler Türk
Sineması’nın karakterleri İstanbul’da huzursuzluk içerisinde yaşarlar. Karakterler
mekân olarak bedenleriyle de bir aidiyet ilişkisi kuramazlar. Aidiyet duygusunun
mekânı beden; filmlerde kıstırılmışlık, taciz, işkence gibi edimlerle de aidiyetsiz bir
mekâna dönüşür. |
| first_indexed | 2024-03-09T09:25:06Z |
| format | Article |
| id | doaj.art-8399ae65794644f782ca117f235d4111 |
| institution | Directory Open Access Journal |
| issn | 1308-3198 2667-5811 |
| language | English |
| last_indexed | 2024-03-09T09:25:06Z |
| publishDate | 2019-01-01 |
| publisher | Erciyes University |
| record_format | Article |
| series | Erciyes İletişim Dergisi |
| spelling | doaj.art-8399ae65794644f782ca117f235d41112023-12-02T06:11:41ZengErciyes UniversityErciyes İletişim Dergisi1308-31982667-58112019-01-016171374210.17680/erciyesiletisim.4249581242000’ler Türk Sineması’nda Aidiyetsiz Kent İstanbulŞeyma Balcı0KASTAMONU ÜNİVERSİTESİ, İLETİŞİM FAKÜLTESİ2000’ler Türk Sineması’nda İstanbul’un ne söylediği ve nasıl gösterildiği üzerinden hareket eden bu çalışmada, sinema ve kent meselesine bakarken kavramsal ve tarihsel bir kategorizasyona başvurulmuştur. İncelenecek filmler belirlenirken 2000’ler Türk Sineması’nda “sanat” sinemasına bakılmış, “popüler” film örnekleri dışarıda bırakılmıştır. Bu bağlamda, sermayenin kentleşmesi dönemi içerisinde yer alan ve araştırmanın ampirik kısmını oluşturan ve aidiyetsiz mekân başlığı altında C Blok (Zeki Demirkubuz, 1994), Tabutta Rövaşata (Derviş Zaim, 1996), Güneşe Yolculuk (Yeşim Ustaoğlu, 1999), Uzak (Nuri Bilge Ceylan, 2002), Hayat Var (Reha Erdem, 2006), Meleğin Düşüşü (Semih Kaplanoğlu, 2007) ve Çoğunluk (Seren Yüce, 2010) filmleri aidiyetsiz mekân başlığı altında incelenmiştir. Bu inceleme yapılırken film çözümlemesinde tarihsel eleştiriden, sinematografik anlamda ise “kare kare çözümleme” tekniğinden faydalanılmıştır. Filmlerde aidiyetsiz mekânlarıyla İstanbul, yaşamanın ve yerleşmenin mümkün olmadığı, tehdit eden kent halindedir. Aidiyetini mekânla ve bunun bir adım ilerisi olan kentle kuramayan 2000’ler Türk Sineması’nın karakterleri İstanbul’da huzursuzluk içerisinde yaşarlar. Karakterler mekân olarak bedenleriyle de bir aidiyet ilişkisi kuramazlar. Aidiyet duygusunun mekânı beden; filmlerde kıstırılmışlık, taciz, işkence gibi edimlerle de aidiyetsiz bir mekâna dönüşür.https://dergipark.org.tr/tr/pub/erciyesiletisim/issue/42719/424958istanbulcityurbanizationcinemai̇rrelevant spacesi̇stanbulkentkentleşmesinemaaidiyetsiz mekânlar |
| spellingShingle | Şeyma Balcı 2000’ler Türk Sineması’nda Aidiyetsiz Kent İstanbul Erciyes İletişim Dergisi istanbul city urbanization cinema i̇rrelevant spaces i̇stanbul kent kentleşme sinema aidiyetsiz mekânlar |
| title | 2000’ler Türk Sineması’nda Aidiyetsiz Kent İstanbul |
| title_full | 2000’ler Türk Sineması’nda Aidiyetsiz Kent İstanbul |
| title_fullStr | 2000’ler Türk Sineması’nda Aidiyetsiz Kent İstanbul |
| title_full_unstemmed | 2000’ler Türk Sineması’nda Aidiyetsiz Kent İstanbul |
| title_short | 2000’ler Türk Sineması’nda Aidiyetsiz Kent İstanbul |
| title_sort | 2000 ler turk sinemasi nda aidiyetsiz kent istanbul |
| topic | istanbul city urbanization cinema i̇rrelevant spaces i̇stanbul kent kentleşme sinema aidiyetsiz mekânlar |
| url | https://dergipark.org.tr/tr/pub/erciyesiletisim/issue/42719/424958 |
| work_keys_str_mv | AT seymabalcı 2000lerturksinemasındaaidiyetsizkentistanbul |