Zmienna przestrzeń teatralna a synergia

Poszukiwanie rozwiązania sceno-widowni dającego możliwie szerokie możliwości aranżacyjne, było domeną lat 60 i 70-tych XX wieku. W owym czasie powstało najwięcej projektów i realizacji scenicznych, w których możliwe były do zaaranżowania podstawowe relacje terenów gry i obserwacji, zatem barokowy wł...

Full description

Bibliographic Details
Main Author: Piotr Obracaj
Format: Article
Language:English
Published: Lublin University of Technology 2017-04-01
Series:Budownictwo i Architektura
Subjects:
Online Access:https://ph.pollub.pl/index.php/bia/article/view/279
_version_ 1797285407541428224
author Piotr Obracaj
author_facet Piotr Obracaj
author_sort Piotr Obracaj
collection DOAJ
description Poszukiwanie rozwiązania sceno-widowni dającego możliwie szerokie możliwości aranżacyjne, było domeną lat 60 i 70-tych XX wieku. W owym czasie powstało najwięcej projektów i realizacji scenicznych, w których możliwe były do zaaranżowania podstawowe relacje terenów gry i obserwacji, zatem barokowy włoski, otwarty i arenowy. Tendencja ta na przełomie wieków zanikła, nastąpił natomiast renesans sceny włoskiej w różnych odmianach, z zasady o niezmiennej formie, czasem z niewielkimi możliwościami transformacji na linii opera – koncert – teatr dramatyczny. Wszystkie te rozwiązania generowały ogromne koszty poprzez konieczność zastosowania niestandardowych urządzeń technicznych, również znacząco podrażających eksploatację. W 1996/1997 roku w Londynie otwarto zrekonstruowany szekspirowski teatr „Globe”. Obiekt ten niewątpliwie dał początek odrodzonej wizji współczesnego teatru dramatycznego. Forma przestrzenna, nawiązująca do starożytności, z pozoru nie wydaje się mobilna inscenizacyjnie. Jednakże z punktu widzenia szczególnej relacji widza i aktora, stosując odpowiednie kryteria reżyserskie, układ zyskuje „wewnętrzną” zmienność przy praktycznie niezmienionym układzie przestrzennym. Idea teatru renesansowej Anglii w pierwszym rzędzie ma zastosowanie w obiektach masowych, otwartych. Dyskusyjne są rozwiązania, w których stosuje się otwierany dach, czy rozbudowaną w tle „języka” scenicznego namiastkę sceny pudełkowej. W końcu wznoszenie obiektu w ciężkiej, żelbetowej konstrukcji, a nie w lekkiej, drewnianej, powoduje zaniżenie „efektywności” inscenizacyjnej, koszty natomiast rosną. Surowość formalna teatru elżbietańskiego przy wymaganiach technicznych odnoszących się głównie do bazy oświetleniowej, jest akceptowalna w szerokim zakresie repertuarowym. Przy niewielkich nakładach finansowych i zgodnym współdziałaniu architektów i inscenizatorów z przypisanymi im branżami, całkowicie spełnia się zasada synergii.
first_indexed 2024-03-07T18:02:46Z
format Article
id doaj.art-8d77c67c2fbf4b05ad230fa705d6f348
institution Directory Open Access Journal
issn 1899-0665
2544-3275
language English
last_indexed 2024-03-07T18:02:46Z
publishDate 2017-04-01
publisher Lublin University of Technology
record_format Article
series Budownictwo i Architektura
spelling doaj.art-8d77c67c2fbf4b05ad230fa705d6f3482024-03-02T10:29:28ZengLublin University of TechnologyBudownictwo i Architektura1899-06652544-32752017-04-0116110.24358/Bud-Arch_17-161_05Zmienna przestrzeń teatralna a synergia Piotr Obracaj0Katedra Budownictwa i Architektury, Wydział Budownictwa i Architektury,Politechnika OpolskaPoszukiwanie rozwiązania sceno-widowni dającego możliwie szerokie możliwości aranżacyjne, było domeną lat 60 i 70-tych XX wieku. W owym czasie powstało najwięcej projektów i realizacji scenicznych, w których możliwe były do zaaranżowania podstawowe relacje terenów gry i obserwacji, zatem barokowy włoski, otwarty i arenowy. Tendencja ta na przełomie wieków zanikła, nastąpił natomiast renesans sceny włoskiej w różnych odmianach, z zasady o niezmiennej formie, czasem z niewielkimi możliwościami transformacji na linii opera – koncert – teatr dramatyczny. Wszystkie te rozwiązania generowały ogromne koszty poprzez konieczność zastosowania niestandardowych urządzeń technicznych, również znacząco podrażających eksploatację. W 1996/1997 roku w Londynie otwarto zrekonstruowany szekspirowski teatr „Globe”. Obiekt ten niewątpliwie dał początek odrodzonej wizji współczesnego teatru dramatycznego. Forma przestrzenna, nawiązująca do starożytności, z pozoru nie wydaje się mobilna inscenizacyjnie. Jednakże z punktu widzenia szczególnej relacji widza i aktora, stosując odpowiednie kryteria reżyserskie, układ zyskuje „wewnętrzną” zmienność przy praktycznie niezmienionym układzie przestrzennym. Idea teatru renesansowej Anglii w pierwszym rzędzie ma zastosowanie w obiektach masowych, otwartych. Dyskusyjne są rozwiązania, w których stosuje się otwierany dach, czy rozbudowaną w tle „języka” scenicznego namiastkę sceny pudełkowej. W końcu wznoszenie obiektu w ciężkiej, żelbetowej konstrukcji, a nie w lekkiej, drewnianej, powoduje zaniżenie „efektywności” inscenizacyjnej, koszty natomiast rosną. Surowość formalna teatru elżbietańskiego przy wymaganiach technicznych odnoszących się głównie do bazy oświetleniowej, jest akceptowalna w szerokim zakresie repertuarowym. Przy niewielkich nakładach finansowych i zgodnym współdziałaniu architektów i inscenizatorów z przypisanymi im branżami, całkowicie spełnia się zasada synergii.https://ph.pollub.pl/index.php/bia/article/view/279zmienna przestrzeń teatralnateatr elżbietańskiscena pudełkowatereny gry i obserwacji
spellingShingle Piotr Obracaj
Zmienna przestrzeń teatralna a synergia
Budownictwo i Architektura
zmienna przestrzeń teatralna
teatr elżbietański
scena pudełkowa
tereny gry i obserwacji
title Zmienna przestrzeń teatralna a synergia
title_full Zmienna przestrzeń teatralna a synergia
title_fullStr Zmienna przestrzeń teatralna a synergia
title_full_unstemmed Zmienna przestrzeń teatralna a synergia
title_short Zmienna przestrzeń teatralna a synergia
title_sort zmienna przestrzen teatralna a synergia
topic zmienna przestrzeń teatralna
teatr elżbietański
scena pudełkowa
tereny gry i obserwacji
url https://ph.pollub.pl/index.php/bia/article/view/279
work_keys_str_mv AT piotrobracaj zmiennaprzestrzenteatralnaasynergia