| Summary: | Mieszkańcy dwóch dzielnic na północy Krakowa podejmują zadania ustawowo przypisane do muzeów, nieświadomie wprowadzając zasady Nowej Muzeologii w życie społeczności. Nastawienie na przeżycie i interakcję widać w społecznych akcjach performatywnych, jak „protest saneczkowy” oraz w zainteresowaniu pojęciem „córectwa”. Charakter kontekstowy oznacza, że Prądniczanie kierują swoje zainteresowanie na ochronę dziedzictwa PRL-u. Poszanowanie prawe depozytariuszy widać w działaniach mających na celu udostępnienie publiczności zachowanej pracowni Beresiów. O krytycznym podejściu do własnej wiedzy świadczy to, że w budżetach obywatelskich mieszkańcy wybierają działania przybliżające lokalne dziedzictwo. Stały kontakt z publicznością oraz współtworzenie decyduje o popularności Wolnomuzykowania, Wypożyczalni Obrazów, wspólnego miejskiego ogrodnictwa oraz aneksji przestrzeni poprzez język. Prądniczanie zbudowali świadomą, idealną publiczność dla lokalnej placówki muzealnej - która na razie nie istnieje.
|
|---|