| Summary: | Wstęp. Padaczka jest przewlekłą chorobą mózgu charakteryzującą się trwałą (tj. uporczywą) predyspozycją do generowania napadów padaczkowych, niesprowokowaną jakimkolwiek bezpośrednim urazem ośrodkowego układu nerwowego oraz neurobiologicznymi, poznawczymi, psychologicznymi i społecznymi konsekwencjami nawrotów napadów. Padaczka dotyka obu płci i w każdym wieku, występując na całym świecie.
Cel. Celem pracy było przedstawienie i omówienie problemów związanych z opieką nad dzieckiem z padaczką w środowisku domowym oraz omówienie wad i objawów dotyczących w/w jednostki chorobowej.
Przegląd. Większość napadów jest dobrze kontrolowana za pomocą leków i innych rodzajów leczenia, ale padaczka może powodować problemy w sytuacjach społecznych, szkolnych i zawodowych, utrudniając samodzielne życie. Dzieci z napadami często mają problemy fizyczne (np. złamania, siniaki i nieznacznie zwiększone ryzyko nagłej śmierci), a także problemy społeczne z powodu napiętnowania chorobą. Osoby z padaczką i ich rodziny mogą nie mieć wsparcia społecznego lub doświadczać izolacji społecznej, zakłopotania, strachu i dyskryminacji.
Samoleczenie padaczki odnosi się do szerokiego zakresu zachowań i czynności zdrowotnych, których dana osoba jak i opiekunowie tej osoby mogą się nauczyć i dostosować, aby kontrolować napady i poprawiać samopoczucie. Podejście to wymaga partnerstwa między osobą a świadczeniodawcami usług (np. specja-listyczne poradnie leczenia padaczki, pielęgniarskie usługi łącznikowe między lekarzami rodzinnymi a lekarzami szpitali specjalistycznych, specjalistyczne zespoły środowiskowe ds. padaczki).
Wnioski. Obecnie pomimo zmniejszenia obciążenia chorobą, padaczka jest nadal ważną przyczyną niepełnosprawności i śmiertelności.
|
|---|