Niefarmakologiczne strategie postępowania w zaburzeniach zachowania towarzyszących otępieniu
Zaburzenia zachowania i objawy psychotyczne dotyczą większości chorych otępiałych i stanowią poważny problem nie tylko z powodu trudności związanych z opieką i cierpienia opiekunów, ale także niekorzystnych następstw dla chorych, takich jak szybsza progresja dysfunkcji poznawczych, zwiększona potr...
| Main Authors: | , , |
|---|---|
| Format: | Article |
| Language: | English |
| Published: |
Medical Communications Sp. z o.o.
2013-12-01
|
| Series: | Aktualności Neurologiczne |
| Subjects: | |
| Online Access: | http://neurologia.com.pl/index.php/wydawnictwa/2013-vol-13-no-4/niefarmakologiczne-strategie-postepowania-w-zaburzeniach-zachowania-towarzyszacych-otepieniu?aid=351 |
| Summary: | Zaburzenia zachowania i objawy psychotyczne dotyczą większości chorych otępiałych i stanowią poważny problem
nie tylko z powodu trudności związanych z opieką i cierpienia opiekunów, ale także niekorzystnych następstw
dla chorych, takich jak szybsza progresja dysfunkcji poznawczych, zwiększona potrzeba opieki i wcze-
śniejsza instytucjonalizacja, ryzyko upadków i urazów oraz wyższa śmiertelność. Powszechnie stosowane leki
(przeciwpsychotyczne, przeciwdepresyjne, przeciwpadaczkowe) cechuje ograniczona skuteczność, występują
również problemy z tolerancją, a w przypadku leków przeciwpsychotycznych dodatkowe ryzyko powikłań ze
strony układu krążenia i przedwczesnych zgonów. Alternatywą mogą być interwencje niefarmakologiczne, które
są względnie dobrze przebadane, cechują się zadowalającą efektywnością wobec przynajmniej niektórych objawów
behawioralnych (zwłaszcza pobudzenia, zaburzeń nastroju, zaburzeń snu i apatii) oraz zdecydowanie lepszym
bezpieczeństwem stosowania niż jakiekolwiek leki. Stosowane podejścia opierają się na czterech modelach
teoretycznych (genetyczno-biologiczny, behawioralny, nadwrażliwości na stres i niezaspokojonych potrzeb),
z których wywodzi się specyficzne interwencje, dostosowane do potrzeb chorych z demencją. Do najlepiej przebadanych
należą interwencje sensoryczne, ustrukturowane aktywności i metody potencjalizowania kontaktów
społecznych. Powszechnie stosowane są także różne interwencje behawioralne, które są jednak niewystarczająco
dokładnie przebadane. Wdrożenie metod niefarmakologicznych utrudniają przyzwyczajenia i przekonania
oraz inne bariery mentalne, niewiedza personelu fachowego i opiekunów, a także bariery związane z systemem
ochrony zdrowia i wysokimi kosztami opieki. |
|---|---|
| ISSN: | 1641-9227 2451-0696 |