Acutum ingenium. Asteiologiczny motyw w estetyce i sztuce
Jak odczytać dzieło Alexandra G. Baumgartena po anestezji Duchampa? Autor tej interpretacji estetyki jako asteiologii (od grec. asteidzomai – być dowcipnym) usiłuje zrekonstruować podstawy „estetycznego myślenia” jako sztuki, nauki i paidei dowcipu, wykazując, że kategoria acutum ingenium odgrywa ce...
| Main Author: | |
|---|---|
| Format: | Article |
| Language: | deu |
| Published: |
Institute of Philosophy of the Jagiellonian University
2012-03-01
|
| Series: | The Polish Journal of Aesthetics |
| Online Access: | https://pjaesthetics.uj.edu.pl/documents/138618288/139009277/eik_24_11.pdf/db70fd3d-ae23-44b9-919f-c9d88e59321e |
| Summary: | Jak odczytać dzieło Alexandra G. Baumgartena po anestezji Duchampa? Autor tej interpretacji estetyki jako asteiologii (od grec. asteidzomai – być dowcipnym) usiłuje zrekonstruować podstawy „estetycznego myślenia” jako sztuki, nauki i paidei dowcipu, wykazując, że kategoria acutum ingenium odgrywa centralną rolę w Baumgartenowskiej estetyce. Od Kwintyliana do Kanta dowcip (ingenium) był rozumiany jako forma inwencji, poznania, ekspresji i talentu w zakresie społecznej komunikacji, a w asteiologii Baumgartena jako ideał (habitus) sztuk i nauk. Podejmując kwestię asteizmu (grec. asteísmos) jako mentalnego procesu w polskiej sztuce, począwszy od dowcipu – nomen omen – Witkacego, musimy operować jakimś normatywnym modelem asteicznej inteligencji. Jest to odpowiedź autora na dowcip – często bez asteizmu – współczesnej postsztuki, postestetyki czy postfilozofii. |
|---|---|
| ISSN: | 2544-8242 2544-8242 |