مقایسه تاثیر شش هفته فعالیت ورزشی هوازی، مقاومتی و ترکیبی بر مقادیر پلاسمایی نسبت TNF-α/ IL-10 و شاخص مقاومت به انسولین در رت‌‌های نر ویستار دیابتی
زمینه و هدف: یکی از عوامل مهم در بروز اختلال متابولیکی و دیابت، التهاب است. مطالعه انواع فعالیت ورزشی و یافتن بهترین نوع آن، به عنوان روشی برای کاهش التهاب مورد توجه قرار گرفته است. هدف تحقیق حاضر مقایسه تاثیر شش هفته فعالیت ورزشی هوازی، مقاومتی و ترکیبی بر مقادیر پلاسمایی نسبت IL-10/TNF-α و شاخص مق...
| Main Authors: | , , |
|---|---|
| Format: | Article |
| Language: | fas |
| Published: |
University of Birjand
2022-06-01
|
| Series: | مطالعات کاربردی علوم زیستی در ورزش |
| Subjects: | |
| Online Access: | https://jpsbs.birjand.ac.ir/article_2081_1ef4e71da943bf38e9fe1eb86d57ba06.pdf |
| Summary: | زمینه و هدف: یکی از عوامل مهم در بروز اختلال متابولیکی و دیابت، التهاب است. مطالعه انواع فعالیت ورزشی و یافتن بهترین نوع آن، به عنوان روشی برای کاهش التهاب مورد توجه قرار گرفته است. هدف تحقیق حاضر مقایسه تاثیر شش هفته فعالیت ورزشی هوازی، مقاومتی و ترکیبی بر مقادیر پلاسمایی نسبت IL-10/TNF-α و شاخص مقاومت به انسولین در رت‌‌های نر ویستار دیابتی بود. روش تحقیق: تحقیق حاضر به صورت تجربی به اجرا درآمد. جامعه آماری رت‌‌های نر نژاد ویستار با محدوده وزنی 130 تا 150 گرم بودند. بدین منظور، تعداد 40 سر رت نر نژاد ویستار هشت هفته‌‌ای تهیه شدند و به طور تصادفی به پنج گروه هشت تایی شامل گروه های تمرین مقاومتی (شدت حدود 60 درصد یک تکرار بیشینه)، تمرین هوازی (شدت60-50 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی)، تمرین ترکیبی، کنترل دیابتی و کنترل سالم غیر‌‌فعال؛ تقسیم گردیدند. رت‌‌ها به مدت شش هفته با تکرار سه جلسه در هر هفته، تمرین‌‌های مربوطه را انجام دادند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه، خون‌‌گیری از قلب انجام و داده‌‌های خونی جمع‌‌آوری شد. شاخصهای التهابی با روش الایزا و مقاومت به انسولین با روش HOMA-IR اندازه‌‌گیری شدند. سپس با استفاده از روش‌‌های آماری تحلیل واریانس یک‌‌طرفه و آزمون تعقیبی LSD در سطح معنی‌‌داری 0/05≥p نتایج استخراج گردید. یافته‌‌ها: نسبت IL-10/TNF-α در گروه‌‌های کنترل دیابتی (0/001=p)، تمرین استقامتی (0/02=p)، تمرین مقاومتی (0/003=p) و تمرین ترکیبی (0/003=p)؛ نسبت به گروه کنترل سالم کاهش معنی‌‌داری پیدا کرد. در گروه‌‌های تمرینی نسبت به کنترل دیابتی، این شاخص تغییر معنی‌‌داری نکرد (0/05<p). از طرف دیگر، شاخص مقاومت به انسولین در هر سه گروه تمرین هوازی، مقاومتی و ترکیبی (به ترتیب با 0/002=p=0/03=p و 0/01=p) نسبت به گروه کنترل دیابتی کاهش معنی‌‌داری پیدا کرد. هیچ تفاوت معنی‌‌داری بین گروه‌‌های تمرینی مشاهده نشد. نتیجه‌‌گیری: اجرای تمرینات مقاومتی، هوازی و ترکیبی در طول شش هفته، دیابت نوع II را بهبود می‌‌بخشد؛ اما احتمالا پتانسیل کافی برای بهبود شرایط التهابی بدن را ندارد. |
|---|---|
| ISSN: | 2383-0182 2538-4694 |