| Summary: | Ponieważ reprezentuję interakcyjną teorię twórczości, to chcąc ba-dać twórczość i mówić o niej (w pełnym tego słowa znaczeniu), uwzględniam cechy osobowości, proces twórczy, właściwości dzieła twórczego oraz styl życia. Gdy zaś biorę pod uwagę tylko jeden z powyższych aspektów, mówię o kreatyw-ności. Z tych względów w tym tekście koncentruję się na kreatywności werbalnej uczniów klas I–III, która jest nierozłączną dziedziną ich życia. Oni tworzą swój język, w miarę jak słyszą, co do nich mówią inni. W naturalnych sytuacjach kreatywność werbalna dziecka rozpatrywać więc można dwojako: jako twórcze uczenie się języka oraz jako jego twórcze używanie. W pierwszym przypadku podkreśla się, iż dziecko nie opanowuje języka przez samo tylko naśladowanie. W procesie uczenia się języka uczeń tworzy go zarazem, a więc nakładają się tu dwa sposoby przyswajania go: kreacja i naśladownictwo. Opanowanie języka i używanie go w sytuacjach społecznych i poznawczych łączą się nierozerwalnie z aktywnością twórczą. Język jest dla dziecka narzędziem porozumiewania się z otoczeniem, tworzywem dla działalności artystycznej oraz obiektem pozna-nia. Im więcej różnorodnych sytuacji wymagających używania języka napotyka dziecko, tym więcej ma okazji do ukształtowania w sobie przekonania, iż język to „twór” bardzo zmienny, elastyczny, dający wiele możliwości wyrażania tej samej treści w odmienny sposób.
|
|---|