| Summary: | Istnieje pogląd, że przedłużający się proces „upraktyczniania” działalności uniwersytetów może doprowadzić do zmiany funkcji tradycyjnie przypisywanych tym uczelniom, do których zwykło się zaliczać prowadzenie badań o charakterze podstawowym i kształcenie ogólne. Ale jest również inny pogląd. Taki mianowicie, że tradycyjny uniwersytet charakteryzuje niezwykła adaptabilność, co czyni go odpornym na zmiany mogące być zagrożeniem dla cech konstytutywnie z nim związanych. Adaptabilność powoduje, że uniwersytet, nie poddając się głębokim przeobrażeniom, ale jedynie adaptując własny styl działania do bieżących potrzeb, wymusza zmiany otoczenia, a tym samym inspiruje innowacyjność na zewnątrz. Autorka przychyla się do tej drugiej tezy i próbuje ją rozwinąć na przykładzie skutków strategii rządowych, podejmowanych w krajach Europy Zachodniej w celu ściślejszego powiązania pracy uniwersytetów z gospodarką. W kontekście podejmowanych w naszym kraju prób reformowania szkolnictwa wyższego i dostrzeganych w tym zakresie barier różnorakiej natury, problem wydaje się ważny. Może warto zwrócić uwagę, iż przynajmniej niektóre z tych barier czy ograniczeń mają wymiar ponadlokalny, a nawet ponadczasowy.
|
|---|