| Summary: | Artykuł dotyczy problemu kluczowego dla kształtowania środowiska nauczania i uczenia się: ustalania programowych założeń, procesu ich wdrażania i rezultatów w nauczaniu. W przypadku nauczania języka czeskiego okazuje się, że ich oderwanie od siebie powoduje trudności, zwłaszcza w procesie nauczania, który jest jednak najważniejszy z punktu widzenia efektów. Z jednej strony widzimy stosunkowo innowacyjnie pomyślane politykę edukacyjną państwa i rozwiązania współczesnej dydaktyki przedmiotowej języka czeskiego, z drugiej zaś większość utrwalonej praktyki edukacyjnej, w której powiela się stale wiele starych błędów. Wszystko to koliduje z wymaganiami standaryzowanych egzaminów, które bardziej rzutują na praktykę nauczania niż przewidywana podstawa programowa. Okazuje się, że wszelkie zmiany w edukacji wymagają wzajemnego powiązania ich przesłanek, procesu realizacji i rezultatów.
|
|---|